Glenn Foreman (1993) won in mei 2018 de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer-songwriter. In een vol Paradiso ging er een wereld voor hem open. De droom, die hij eigenlijk al jaren heeft, werd in zijn hoofd en op dat podium een zekerheid: ‘Dit is wat ik moet doen’. Zijn muziek wordt geïnspireerd door een opmerkelijk trio. Nick Mulvey, de succesvolle singer-songwriter, Toon Hermans (‘hij is grappig en tegelijkertijd bloedserieus en kan 20 seconden zijn mond houden en toch een zaal om zijn vinger winden, ik kan hier zo veel van leren’) en Jim Croce, een Amerikaanse zanger uit de jaren zeventig die met zijn lieve en ronde verhalen zijn liedjes schreef als een grappige korte film. Glenn heeft het voordeel dat de Engelse taal hem met de paplepel is ingegoten door zijn Engelse vader. Dat hoor je. Ook in zijn persoonlijke muzieksmaak: The Verve, The Beatles en Oasis zijn voor Glenn graag gestreamde gasten. Glenns muziek is ultiem vrolijk of ultiem droevig en dit zegt veel over zijn karakter: er zit niet veel tussenin. Je zou Glenn ‘onrustig’ kunnen noemen. Soms helpt ritalin hem de pieken en dalen wat uit te balanceren. Het levert serieuze en soms grappige onzin op in zijn nummers. Het is diep, maar er mag ook gelachen en gedanst worden. Glenn: ‘Ik ben nog niet helemaal klaar, maar ik wil graag veel leren, problemen zelf fixen en beter worden’. Ondertussen bleek Glenn’s muziek ruimschoots voldoende om een volle Paradiso aan zijn lippen te krijgen. Glenn werkt nu aan de opnamen van zijn eerste EP. ‘Ik zing de longen uit m’n lijf voor je en speel m’n vingers naar de klote’. ‘Ten eerste omdat ik het cool vind dat je me komt checken. Ten tweede omdat ik je wat te vertellen heb. En tenslotte omdat ik wil dat we elkaar blijven zien… Bye Bye for now.